O rasie

 Golden Retriever

 ​​Golden retriever to jedna z najszybciej uczących się ras. Wyhodowany do ścisłej współpracy z człowiekiem, Golden szybko reaguje na komendy i jest bardzo lojalny i oddany właścicielowi. Przyjacielski Golden jest jedną z najspokojniej zachowujących się ras, co wcale nie znaczy, że małe dzieci należy pozostawiać z psem bez opieki, choćby był on najspokojniejszy na świecie. Goldeny zdają się być niewzruszone wobec obcych dźwięków, nowego otoczenia i ludzi. Cecha ta, podobnie jak łatwy, układny charakter wynika z historii rasy i jej użyteczności. Większość psów szybko uczy się zachowania czystości w domu. Psy tej rasy uczą się niezwykle szybko i chętnie, co wynika z chęci zadowolenia właściciela i sumiennego charakteru. Goldeny są urodzonymi aporterami i rzadko potrafią oprzeć się chęci podnoszenia przedmiotów, toteż wybierając Goldena albo nauczymy się zachowywać idealny porządek albo musimy mężnie znosić to, że nasz pies przynosi gościom do stóp różne przedmioty. Dorosły Golden (powyżej 18 miesięcy) potrzebuje dosyć dużo ruchu. Doskonale można mu to zapewnić wykorzystując jego instynkt aportera! Należy go też zabierać na wszelkie wyprawy, a także na spacery po mieście.

Sadie, the Golden Retriever

Jest to rasa, która uwielbia wodę.Kałuża, jezioro, rzeczka czy morze, to co jest choć trochę mokre, stanowi dla Goldena nieodpartą pokusę.
​Pływanie to dla niego ogromna przyjemność laugh

 Można zauważyć różnice charakteru związane z płcią: Suki są łagodniejsze, delikatniejsze, łatwiejsze w prowadzeniu. Mają też mniejsze skłonności do nieposłuszeństwa. Natomiast samce są zwykle bardziej pewne siebie, co niekiedy może prowadzić do samowolnego zachowania i nieposłuszeństwa. Zdarza się, że przejawiają silny instynkt posiadania, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia i zabawek. Skłonności te jednak łatwo poddają się kontroli po zaledwie kilku lekcjach. Uważa się, że Goldeny są słabymi stróżami (choć znamy wyjątki), można więc spodziewać się, że Golden przywita złodzieja machając ogonem i oczekując pieszczot. Podsumowując: Golden Retriever jest idealnym psem rodzinnym, mającym wspaniałą psychikę, kochającym wszystkich.  
Golden retriever - wzorzec rasy: Golden Retriever należy do grupy VIII według katalogu psów, a są nimi Aportery (retrievery), płochacze i psy dowodne. Kraj pochodzenia golden retrievera: Wielka Brytania Wygląd goldena: Pies średniej wielkości, symetrycznie zbudowany, o proporcjonalnej sylwetce. Aktywny i energiczny, o harmonijnym i dynamicznym ruchu. Wielkość psa i suki golden retrievera: W kłębie: pies 56-61 cm, suka 51-56 cm. Szata goldena: Prosta lub pofalowana, podszerstek gęsty i nieprzemakalny. Dłuższe włosy występują na ogonie, tylnej części przednich nóg, na klatce piersiowej i udach. Umaszczenie golden retrievera: Wszystkie odcienie złocistego lub kremowego, niedopuszczalny jest kolor rudy lub mahoniowy. Kilka białych włosków na przedpiersiu jest dopuszczalnych. Głowa psa rasy golden retriever: Wyważona i dobrze rzeźbiona, czaszka szeroka, ale nie toporna. Kufa mocna, szeroka i głęboka, jej długość jest zbliżona do długości mózgoczaszki. Stop wyraźnie zaznaczony. śzczęki silne, zgryz nożycowy. Pożądany czarny nos, czasem bywa nieznacznie rozjaśniony. Oczy: Ciemnobrązowe, dobrze rozwarte, o ciemnych obwódkach. Uszy: Obwisłe, średniej wielkości, osadzone na linii oczu. Tułów goldena: O dobrze zrównoważonych proporcjach, zwarty, głęboki i krotki, ale nie kwadratowy. Żebra dobrze wysklepione, grzbiet o łagodnej linii. Lędźwie mocne i dobrze umięśnione. Kończyny przednie: Łopatki skośnie ustawione, łokcie przylegające. Nogi proste, o mocnej kości, dobrze ustawione pod tułowiem. Stopy okrągłe tzw. "kocie". Kończyny tylne: Muskularne i dobrze kątowane. Śródstopie krótkie, proste. Ogon: Osadzony i noszony na linii grzbietu, sięga do stawu skokowego, nie powinien być zakręcony.
 


DYSPLAZJA


 Co to jest dysplazja: ​Dysplazja jest chorobą o podłożu genetycznym, ale jej wystąpienie uwarunkowane jest także innymi czynnikami, tzw. środowiskowymi. Co oznacza, że dysplazja jest chorobą o podłożu genetycznym? To, iż dysplastyczni rodzice nie eliminują wystąpienia dysplazji u potomstwa. Podobnie, jak zdrowi rodzice nie gwarantują, że potomstwo będzie również zdrowe. Podłoże genetyczne może, ale nie musi, spowodować wystąpienie dysplazji. Mimo to szczenię po zdrowych rodzicach ma dużo mniejszą szansę na zachorowanie na dysplazję, zaś szczenię od chorych rodziców ma minimalną szansę na uniknięcie dysplazji. Poza tym wg badań potomstwo zdrowych od wielu pokoleń rodziców dotknięte było (jeśli już) jedynie dysplazją w stopniu lekkim, zaś potomstwo chorych rodziców bardzo często zapadało na dysplazję stopnia ciężkiego. Dysplazja przede wszystkim występuje u psów ras dużych i masywnych- rottweilerów, owczarków niemieckich, nowofundlandów, labradorów itd
                                                                                                          .
Objawy: Czasami pierwszym objawem choroby jest „falujący” chód- pies chodzi jak wąż. Zazwyczaj zauważyć można też problemy ze wstawaniem, szybsze męczenie się, popiskiwanie, kulawiznę. W szczególnych przypadkach może nawet dojść do niedowładu. Chory pies zazwyczaj kładzie się na jedną stronę, unikając pozycji na wprost. Ma problemy w wspinaniu się na podniesienia, unika forsownego ruchu. Zapobieganie: • Jeżeli decydujemy się na psa rasowego- to tylko z dobrej, sprawdzonej hodowli, gdzie rodzice szczeniąt zostali przebadani pod kątem dysplazji. Tylko biorąc psa po sprawdzonych rodzicach minimalizujemy (ale nie eliminujemy) ryzyko dysplazji! • Racjonalne żywienie- co oznacza, że szczenię powinno być chude. Badania dowiodły, że zmniejszenie kaloryczności szczenięcej diety o 25% u 70% obciążonych wadą genetyczną szczeniąt pozwoliło na prawidłowy rozwój stawów biodrowych! • Ograniczenie ruchu- nie chodzi o całkowite unieruchomienie psa , ale o nie forsowanie. A więc maluch powinien zażywać ruchu, ile sam potrzebuje, ale nic ponad to! Żadnego biegania przy rowerze, skakania przeszkód, łapania w powietrzu – przynajmniej do czasu ukończenia 10 miesięcy. Za to pływanie jest jak najbardziej wskazane. • Dodatki mineralno-witaminowe można stosować tylko w przypadku żywienia metodą domową, a i wtedy należy to robić pod bacznym okiem lekarza weterynarii. Rozpoznawanie: Zazwyczaj dysplazję rozpoznaje się u psów rocznych i starszych, gdy właścicieli zaniepokoiły objawy. Wtedy lekarz weterynarii przeprowadza kilka badań, które mogą dać prawie pewną diagnozę. Ale pewność co do dysplazji da tylko prześwietlenie RTG. Poza tym tylko na zdjęciu lekarz weterynarii jest w stanie określić, z jakim stopniem dysplazji mamy do czynienia. Leczenie jest tylko operacyjne. Możliwości zabiegów jest kilka, które lekarz ortopeda dostosowuje do poszczególnego przypadku. Leczenie farmakologiczne jest tylko leczeniem zachowawczym i wspomagającym- polega na eliminacji bólu oraz wspomaganiu regeneracji chrząstek stawowych.

MIKROCHIP 
Informacja dla nowych właścicieli szczeniąt
Zakupiony szczeniak jest znakowany elektronicznie mikrochipem umieszczonym pod skórą na szyi po lewej stronie. Chip jest metodą znakowania zwierząt w celu identyfikacji (alternatywa dla nietrwałych tatuaży). Główną zaletą takiego znakowania jest możliwość wprowadzenia danych psa i właściciela do bazy zwierząt znakowanych co czasem ułatwia odnalezienie zwierzęcia w przypadku zaginięcia lub kradzieży.
 Zachęcamy do rejestracji pieska w bazie bo dopiero wtedy chipowanie nabiera pełnego sensu. Właściciel może zarejestrować psa poprzez formularz na stronie internetowej np. www.identyfikacja.pl , www.safe-animal.eu (istnieje wiele stron internetowych pośredniczących w zarejestrowaniu psa w bazie zwierząt znakowanych elektronicznie a wybór zależy od właściciela). Formularz wypełniany jest wyłącznie przez właściciela i weryfikowany dodatkowo przez automatyczny system weryfikacji danych połączony z bazą. Szczegółowe informacje odnośnie znakowania i rejestracji znajdują się na podanych stronach www.